“Biliyoruz! Hepimize bir şeyler yaptığını. Biliyoruz ama kime ne kadar, ne yaptı onu bilmiyoruz. Onlar hep muamma… Geçen aklıma bir şey geldi. Benim bir küçük kız kardeşim var. O kız kardeşim mesela ağlıyordu. Hüngür hüngür ağlıyordu. Neden ağladığını sorduğumuz zaman da “Ben annemin çocuğu değilmişim, ben Hafize ablamın çocuğuymuşum…” Bizden büyük olan bir ablamız…
“Ben okuldan saat üçte çıkıyordum. Bakıyordum babam eve gelmiş. Onu görüyordum camda. Eve girmiyordum. Geri dönüyordum. Parklarda bekliyordum annemin eve gelmesini. Akşam saat yedi sekize kadar…” Ö.Ş. babası tarafından yaşadığı cinsel istismarı anlattı. Mağdurlar daha fazla acı çekmesin çocuklar bir daha bunu yaşamasın diye… Hikayeni insanlarla paylaşmaya nasıl karar verdin Ö… ? Ben çocukken benden başka…
Çocukluğunda uzun süre babasının cinsel istismarına maruz kalan bir kadın artık kendisine yaşatılanların üstünü örtmek istemiyor… Çalınan çocukluğu için, bugününü yaşayabilmesi için… Bir daha hiçbir çocuğunun bunu yaşamaması için… Nasıl bir ailede büyüdün önce onu anlatır mısın? Biz babaannemler, halamlar, amcamlar aynı evin içerisinde yaşıyorduk. Annemi bir köyden gelin alıp getirmişler. İlk çocuk olduğum için…
Sekiz yaşından on yedi yaşına kadar babasının cinsel istismarına maruz kalan, çocukluk döneminde yaşadıklarını ifşa ettiği halde ailesi ve çevresi tarafından ihmal edilen, basında altı yıldır sürdürdüğü adalet mücadelesi ile tanıdığımız A.A.’nın hikayesi Bu kaçıncı röportajın oldu A…? Saymıyorum artık. On oldu herhalde… Bir çok röportaj yaptın. Adaletin tecelli bulması için yaptığın röportajların bir süre…
Sekiz yaşında bir yıl boyunca komşusu tarafından cinsel istismara uğrayan, yaşadıklarını ilk defa otuz dokuz yıl sonra anımsayan bir “hayatta kalan”la röportaj. Bize önce çocukluğunun geçtiği mahalleyi anlatır mısın? İşçi mahallesi… Kadınlar evde. Çalışan kadın pek yok. Erkeklerin genelde hepsi çalışıyor. Klasik işçi aileleri… Biz çocuklar, sabahtan akşama kadar sokaktayız. Annelerin de işine geliyor tabi…